Hoe weinig bekend het ook is, de Italiaanse invasie van Libië is ongetwijfeld een van de meest gewelddadige koloniale ervaringen van de moderne tijd. Voor de glorie van "het nieuwe Rome" en om het keizerrijk opnieuw op te bouwen, was het nodig om van het land een grote kolonie te maken: van 1911 tot 1932 zouden liberalen en fascisten het met dezelfde ijver en dezelfde wreedheid aanpakken .

Gedurende twee bloedige decennia, die begonnen met de onuitsprekelijke slachtingen van Tripoli en eindigden met de totale oorlog van Graziani, werd niets gespaard voor een Libisch volk dat zonder genade werd gedecimeerd: massale internering in concentratiekampen, het eliminatiesysteem van mosliminstellingen en elites, de snelle gerechtigheid die families neerhaalt, het prikkeldraad dat het hele land verandert in een gigantische openluchtgevangenis waar vliegtuigen op hun gemak hun gifgas dumpen.

Want in deze eindeloze verovering met de allure van een uitroeiingsoorlog, zouden de Italiaanse legers telkens voor zich onherleidbare tegenstanders vinden die van vrijheid hielden: eerst de Ottomanen, die Turkse vrijwilligers en Arabische stammen verenigden in een grote pan-islamitische broederschap; de broederschap van de Senoussis dus, en vooral de legendarische figuur van 'Umar al-Mukhtâr, het archetype van de ridderlijke rebel die zelfs door zijn vijanden wordt gevierd... Het is het verhaal van dit koppige verzet, vaak wanhopig, altijd heroïsch, dat dit boek vertellen. Zoals gebruikelijk keert de auteur ook uitgebreid terug op de leugens van oorlogspropaganda, het muilkorven van informatie en vooral de realiteit van de beweringen van de hoofdrolspelers - tussen "barbaarsheid" en "beschaving".

Factsheet