In zijn omgang met de islam was Voltaire een trouwe erfgenaam van de zeventiende eeuw en de ware vertegenwoordiger van de achttiende. Meestal nam hij alleen de ideeën van zijn voorgangers en zijn tijdgenoten over. Dat de islam hem soms als stokpaardje diende, soms als antwoord op zijn eigen religieuze aspiraties, soms als voorwerp van zijn haat, vertaalt alleen zijn innerlijke tumult dat altijd overeenkwam met de tegenstrijdige aspiraties van zijn tijd. De Arabische Profeet krijgt echter steeds meer de aandacht van Voltaire. Hij doet daarom uitgebreid onderzoek dat alleen bij hem eindigt. Maar gaandeweg doet hij ontdekkingen: deze Mohammed is niet zo "onwetend en woest" als de toegewijden wilden dat hij was; zijn religie is niet zo "onverenigbaar met de rede" als de christelijke proselieten het deden voorkomen...
Wat hem behaagt in de cultus van Mohammed is vooral de uniciteit van een "zeer onstoffelijke" God. De afwezigheid van mysterie en de dogmatische eenvoud van de islam zijn twee andere elementen die hij bewondert. Dit alles was volledig in strijd met de religieuze overtuigingen van zijn tijd.
In dit alles was de rol van Voltaire die van een journalist. Zijn grootste verdienste is dat hij heeft gepopulariseerd wat anderen beter hadden gezegd dan hij. Als zijn eerste aanvallen op de islam het scepticisme van Diderot en zijn medewerkers versterkten, zal zijn bewondering, vrij laat, voor deze religie Savary inspireren om een ​​nieuwe Koran te maken en die de moraliteit van de islam "gebaseerd op de natuurwet" zal vinden. Dankzij de herhaalde herhalingen van Voltaire begroef hij de vrome traditie die vijandig stond tegenover de islam en de profeet.