Deze studie is gewijd aan de mystieke theologie van de eerste soefi's (van de 1e/8e tot de 4e/10e eeuw), gebaseerd op twee naslagwerken die deel uitmaken van de oudste verhandelingen over het soefisme geschreven in het Arabisch: Kitâb al-ta`arruf li madhab ahl al-tasawwuf door Abû Bakr al-Kalâbâdhî (overleden rond 385/995), en Kitâb al-luma` door Abû Nasr al-Sarrâj (overleden 378/988). Kalâbâdhî en Sarrâj dachten dat de reputatie van soefi's werd aangetast door zogenaamde soefi's die noch het gedrag noch de spirituele ervaring van soefi's die naam waardig hadden. Dit is wat hen ertoe bracht hun respectieve verhandeling te schrijven om de principes en wetenschappen van het authentieke soefisme bloot te leggen, dat zijn oorsprong vindt in de Koran, de profetische traditie, evenals de consensus van de vrome oudsten. De mystieke en theologische ervaringen van de soefi's maken volgens Kalâbâdhî en Sarrâj deel uit van een complex proces van strijd tegen de ziel die zij beschouwen als de bron van kwaad en afwijkingen. In deze strijd zien de soefi's volledig af van de wereldlijkheid om zich te wijden aan meditatie, het aanroepen van God en aan allerlei supererogatoire praktijken, waardoor ze aanzienlijke spirituele voordelen verwerven die, afhankelijk van de omstandigheden, "stadia" of spirituele "toestanden" worden genoemd ". Hun gedrag, hun religieuze praktijken en al hun activiteiten worden sterk gekenmerkt door regels van fatsoen en spirituele fatsoen die specifiek voor hen zijn. Men kan, dankzij de regels in kwestie, de ware soefi van de valse onderscheiden. Deze indrukwekkende regels van fatsoen zijn van invloed op alle gebieden van activiteit en worden door de soefi's in praktijk gebracht tijdens hun reis op de weg van God. Regels die ze proberen te respecteren vanaf het begin van hun geestelijk leven tot aan hun dood.