Tijdens de begindagen van de islam konden moslims elke mening volgen, omdat ze nog dicht bij de Openbaring stonden en een aangeboren kennis hadden van het Arabisch, de taal van de Koran en de Soennah.

Maar later werd het uitoefenen van onafhankelijke interpretatie (ijtihâd) door gewone gelovigen als te moeilijk beschouwd, omdat de relatie van deze laatste met de teksten van de islam in de loop van de tijd was verzwakt, naast het feit dat de fundamentele disciplines zich hadden vermenigvuldigd.

De vier Imams, Abû Hanîfa, Mâlik, Ash-Shâfi'î en Ahmad namen daarom het heft in eigen handen, en hun prestige werd immens en unaniem. . Wat maakt dat dit de rechtsscholen van de islam zijn geworden.

De juristen van de vier soennitische scholen voerden vervolgens controverses uit, die elk de betrouwbaarheid van de mening van de school waaraan zij zich aanhangt, wilden bewijzen door een beroep te doen op de meest solide principes en regels om de meningen en argumenten van hun tegenstanders te overwinnen. Nu, deze controverses brachten de bronnen van deze artsen naar voren, de redenen voor hun verschillen en de gelegenheden om hun persoonlijke inspanning van interpretatie uit te oefenen.

Het doel van dit boek is om de verschillen tussen de vier soennitische rechtsscholen te onderzoeken en uit te leggen door de nadruk te leggen op het bewijs waarop elk van hen zich baseert, de oorzaken van hun verschillen en de essentiële kwesties waarover ze het oneens waren.

TECHNISCH PAPIER