Het thema liefde in de moslimleer is essentieel, en zelfs centraal, omdat het raakt aan de zin van het bestaan: aan het waarom van de schepping. Het koranvers: "Ik schiep de djinns en de mensen alleen om Mij te aanbidden", en de diepe twijfel over de betekenis van de aanbidding van God, leidden zowel geleerden als mystici ertoe om de creatieve daad te assimileren tot een daad van liefde.
De schepping heeft een herkenbare bestaansreden en is niet het resultaat van een ijdele gril van het lot: ze heeft tot doel de Aanbedenheid in Zijn verhevenheid te manifesteren, zodat Zijn aanbidding zich ontvouwt op alle niveaus van het bestaan. , en in het bijzonder door de Mens, dit wezen vereerd onder allen. Want deze heeft het voorrecht om de goddelijke namen te kennen, die de meest schatbare werkelijkheid zijn die in het bestaan ​​wordt gemanifesteerd.
Volgens Imam al-Ghazâlî: "wie liefde heeft voor een ander wezen dan God, handelt zonder deze liefde met God stroomopwaarts, uit onwetendheid en laat zien hoe weinig hij de Allerhoogste kent. […] Er is echt niemand geliefd bij mannen met onderscheidingsvermogen, maar God, verheven zij Hij!” God liefhebben in alle liefde is de ene kant van dezelfde realiteit, de andere is om heel Gods schepping lief te hebben zoals het de schepping van de Geliefde is, en zoals het perfect is.
Liefde verschijnt dus als de oorsprong van de schepping, als de alomtegenwoordige realiteit in het bestaan, en als het hoogtepunt van het spirituele pad. Dit is de reden waarom Imam al-Ghazali zoveel belang hecht aan dit thema, en ons er zo vaak aan herinnert dat het spirituele station van Liefde het hoogste station is.