Het monotheïsme dat deel uitmaakt van de islamitische geloofsbelijdenis is een bevrijdend principe van de rede. Ten eerste omdat het het goddelijke buiten menselijke voorstellingen en opvattingen plaatst en daarom alle vormen van fetisjisme en bijgeloof ondermijnt. Het verbiedt het verlenen van echte macht aan wezens en dingen, en bepaalt dat er niets gebeurt zonder de wil van de Schepper. Ten slotte maakt hij de mens meester over de dingen die God hem in handen heeft gegeven.

Dan, door de kracht van zijn dynamiek: door te bevestigen dat er geen god is..., roept het de mens op om de ketenen van onwetendheid en uitbuiting te doorbreken. Hij zei hem te weigeren te buigen voor zijn medemens. Hij zei hem te weigeren te buigen voor zijn medemens. Hij herstelt zijn waardigheid. En dit juist omdat hij eraan toevoegt: ...zo niet God. De mens is dus vrij in de mate waarin hij zich alleen aan God onderwerpt. En zijn vrijheid is evenredig met de mate van zijn onderwerping.

Het eerste deel van de shahada, dat wil zeggen van de moslimgetuigenis van het geloof, is "la ilaha", geen god. Ontkenning die reden begrijpt. Telkens wanneer onze verbeelding of onze zintuigen een beeld vastleggen dat het goddelijke zou betekenen, zegt de rede onvermoeibaar "nee", en werpt het afgodsbeeld omver. Dit categorische "nee" is een weigering van alle goden. Het maakt deel uit van alle gebieden van het leven: het werpt ideologieën en de cultus van mensen omver. Hij hekelt de pretenties van koningen en dictators, hij overtreedt de bedrieglijke wetten waarmee de mens de mens tot slaaf maakt. Hij beschuldigt woekerpraktijken en de uitbuiting van arme landen, hij valt de goudcultus genadeloos aan.

Kortom, aan ieder wezen dat beweert zich te kleden in de mantel van goddelijkheid, tegen elke manifestatie die de schijn van een ritueel aanneemt, verzet hij zich tegen een veroordeling die geen beroep doet.