Om de verwachtingen waar te maken, moest de Afro-Aziatische beweging die in april 1955 op de Bandoeng-conferentie werd gelanceerd, een groot project uitvoeren. Omdat "alleen grote doelen grote energie kunnen opwekken". Door "gebeurtenis en geschiedenis" met elkaar te verbinden, onderzocht Bennabi de mogelijkheden van deze beweging, zonder de moeilijkheden uit het oog te verliezen als gevolg van de nasleep van "koloniseerbaarheid" en neokoloniale intriges. Hij schrijft de "Afro-Aziatische inheemse" een beleid voor dat erop gericht is "de onderontwikkelde mens te verheffen tot het niveau van beschaving en de beschaafde mens tot het niveau van menselijkheid".

Voor de behoeften van de "Afro-Aziatische synthese" was een gemeenschappelijke cultuur nodig voor volkeren die zich op de "Tanger-Djakarta-as" wilden verzetten tegen een "bestaanspolitiek" tegen de "machtspolitiek" van "de as Washington-Moskou. De antikolonialistische elites werden uitgenodigd om op het niveau van hun historische verantwoordelijkheden te komen om van 'oorlogszuchtig heldendom' naar 'sociaal heldendom' te gaan. Zonder deze transformatie liepen de nieuwe heersers het risico hun volkeren meer kwaad te doen dan het kolonialisme zelf. Bennabi zag al dat zo'n verheffing moeilijk leek als de politieke klassen tevreden waren met 'careerisme' en 'partyisme'.

Het was ook nodig om de "minachting van de groten" te vermijden om plaats te maken voor "de haat van de kleintjes".

De moslim, die ofwel 'beschuldigd' of 'aanklager' was, had andere keuzes kunnen maken als hij zijn problemen intellectueel zou aanpakken. Om dit te doen, riep Bennabi op tot een "moslimcongres" dat de "meanders van scholastiek" en "verontschuldigende stortvloeden" vermijdt, om de "sociologische embryo's" van de koran en de soenna die Sir Muhammad Iqbal dierbaar zijn, beter te ontwikkelen. De combinatie van deze voorwaarden leek hem toe te staan ​​dat arme landen – en verarmd door “machtspolitiek” – “zichzelf onteigenen”, maar ook om Europa te helpen bevrijden van de “psychologie van kolonisatie”.

Bennabi's boek over de Bandoeng-conferentie is geschreven vanuit een verheven perspectief, met uitzonderlijke intellectuele kracht. Hij werd geïnspireerd door een authentiek moslim en 'globalistisch' irenisme. De auteur was er ook van overtuigd dat "in elke perversie mogelijkheden tot verlossing zijn". Deze functies kunnen alleen maar helpen om duidelijker te zien in de omringende verwarring en inspireren elke benadering die de neiging heeft om uit de huidige impasses te komen. De heruitgave van een boek dat werd voorgesteld voor de "vredeszoneprijs" maakt ook een betere kennis van zijn werk mogelijk. Dit zou dienen om te voorkomen dat zijn werk wordt gemanipuleerd voor doeleinden die ver verwijderd zijn van de 'politiek van de beschaving' en om weerstand te bieden aan de desinformatie van politieke en islamitische veiligheidsexperts die weinig geven om onpartijdigheid.

Bibliografische informatie over Afro-Asianisme: conclusies over de Bandoeng-conferentie