Zoals in al zijn andere geschriften, vertrouwt Imam Ghazali op de Koran, de profetische traditie en het voorbeeld van de metgezellen van de profeet, evenals op de belangrijkste figuren van de islamitische spiritualiteit, tot aan zijn tijd, om zijn presentatie en zijn verklaringen die hier de "beheersing van de twee verlangens", de hartstochten van de buik en van seks betreffen. Nuchter in zijn woorden en soms zijn toevlucht nemend tot de techniek van ophitsing (targhîb) en intimidatie (tarhîb), aanmoediging en waarschuwing, waarschuwt al-Ghazâlî ons voor vraatzucht, lust en begeerte. Inderdaad, volgens de auteur zijn de verlangens van de buik en seks de meest verwoestende verlangens van het mes, en hun overmaat leidt vaak tot fouten en zonde. Naast deze twee ondeugden houdt al-Ghazâlî zich ook bezig met een derde, namelijk die, al te vaak verwaarloosde, blik van lust die seksuele begeerte zou opwekken. Honger, onthouding en afstand doen van hartstochtelijke verlangens maken deel uit van de methode van zuivering en discipline van de ziel, die wordt onderwezen door de meesters van het soefisme, net als andere grote spirituele en religieuze tradities.
In deze spirituele en lichamelijke ascese gaat het er niet om de realiteit van het lichaam te ontkennen of de verlangens te vernietigen die door de maag, het geslacht en het oog gaan, wat onmogelijk is, maar veeleer om te onderwijzen, te verheffen en plaats de ziel voor de heilige en transformerende dimensie van de Geest die de beperkingen en onvolkomenheden van de grove menselijke natuur overstijgt. Tegelijkertijd wordt de mens geroepen om zijn diepere spirituele natuur te realiseren, te weten hoe hij verder kan gaan dan het genieten van de kortstondige geneugten van deze wereld, om zijn streven te richten op de realiteit van de andere wereld, "die beter en meer is blijvend".