"Iedereen die zijn land toegewijd is, moet zijn land zijn vaderlandse eer bewijzen: door het alles te vertellen waarvan hij in zijn geweten gelooft dat het de waarheid is". (Sully).

Waarom de wond onthullen en kwellen die veertig jaar lang dit romantische Frankrijk heeft misvormd dat ons zo rechtvaardig blijft? Het was, zo leek het, een vrome leugen van nalatigheid die niemand schaadde en ons behoedde voor piekeren over onze schaamte.

We zijn allemaal verenigd en, voor zover onze toestemming, verantwoordelijk voor of medeplichtig aan wat er wordt gedaan in de naam van Frankrijk. Ik probeerde mezelf ervan te overtuigen dat een unanieme afkeuring of een uitbarsting van helderheid onze meesters zou aanzetten om de pretenties die hen leiden te domineren en een onderneming te sluiten die zo duidelijk in strijd is met de belangen van hun land.

Ze volharden echter al zes jaar in een oorlog die elke dag heviger wordt. Ons stilzwijgen wordt in hun handen nog maar een wapen om op zijn beurt het Franse volk van de 20e eeuw te misvormen, het Algerijnse volk te vernederen, hen beiden naar dezelfde rampen te leiden en de patriotten die zich ertegen verzetten te straffen. Wanneer scrupules verandert in medeplichtigheid, en vrome weglatingen in samenzweringen van leugens, is er geen andere toevlucht dan in de waarheid, hoe bitter, hoe schandalig ook.

Bibliografische informatie over de geschiedenis van een meineed